Mijn telefoon ging, ik stapte net in de auto nadat ik boodschappen had gedaan. Het was mijn broer. Ik hoorde aan zijn stem dat er iets aan de hand was.
“Tja…eeehm…ik kom net bij de dokter vandaan.”
O jee, dacht ik, hij heeft iets ernstigs, er is iets aan de hand. Gedachten flitsen door mij heen, herinneringen van 12 jaar geleden, slecht nieuws gesprekken, het kon van alles zijn… Wat is het? Ik zette mij denkbeeldig schrap terwijl ik in mijn auto zat.
Nu komt het.
“Ik had de laatste tijd zoveel dorst ‘s nachts en moest er zoveel uit. Ik voelde me niet goed en ben maar naar de huisarts gegaan.”
Mijn broer is een soort blok beton van 2 meter lang. Type ruwe bolster, enorm blanke pit. Door zijn postuur alleen al, straalt ie al uit: don’t mess with me. Groot, ruig en unpolished, maar van binnen zit er geen kwaad in en heeft hij een hart van goud. Hands on timmerman met een zegelring. Vooral die combi vind ik altijd geweldig.
Ik zag hem daar al zitten, in zo’n klinische ruimte waar hij zo niet in past. Outdoor, bbq en vooral ruig, past beter bij hem.
“Ik heb dus suiker, zegt de dokter.” stamelde mijn broer.
Ai… als een arts opeens uitspreek dat je ‘iets’ hebt, dan zie je je geest al dwalen. Een brok in z’n keel en ik hoorde dat hij wat tranen wegslikte.
Suiker is volgens mij een soort volkstaal voor diabetes type 2. Ik herinner het me van vroeger dat onze schilder zei: “Nee, doe mij maar twee klontjes, in plaats van vier, ik heb nu suiker.” Als meisje begreep ik daar niet zoveel van.
Anyway, tegenwoordig hoor je het overal. Diabetes type 2 (type 1 is een ander vorm). Type 2 is echt lifestyle gerelateerd.
Voor mij was dat geen verrassing bij mijn broer. Maar wat doe je als zus? En dan ook nog eens een zus die helemaal ‘into health’ is en bij hem de haribo zakjes, lege cola flessen, chinees resten, roze koeken en pizzadozen overal ziet als ze op bezoek is. En niet de vergeten de flessen whiskey.
Wat deed ik? Tja, je gooit eens voorzichtig een balletje op. Maar vooral bij familie, advies is meestal voor dovemansoren.
En ik dacht: “Je bent er pas klaar voor als je er klaar voor bent.”
En dat was nu.
Ik ben enorm van de preventie. Maar de meesten mensen om mij heen gaan pas in de actiemodus, als er stront aan de knikker is. En dat was het geval.
De huisarts had welgeteld in tien minuten mijn broer verteld dat hij diabetes 2 had, een berg medicijnen mee naar huis gegeven voor z’n suikerniveaul en statines en doorverwezen naar een oogarts, “Want misschien laat je hoornvlies wel los, laat dat maar even checken.”
Tot over twee weken!
Bam.
En daar sta je dan.
Toen belde hij mij. Gelukkig maar.
Ik heb over dit soort scenario’s al zoveel gelezen in studieboeken en magazines. En nu was het wel heel dichtbij.
“Dat is niet zo best.” zei ik (ik zei zeker niet “zie je wel, I told you so” maar it crossed my mind).
“Maar weet je, je kan er wat aan doen. Maar wat wil jij?”
Oplossing 1: aan de medicatie en ja, dan zullen je waardes beter worden. Maar als je zo doorgaat met leven, verandert er niets. Behalve dan dat je lijf een tikkende tijdbom wordt.
Oplossing 2: ik ga je helpen en je doet wat ik zeg, zonder eigenwijs te zijn 😉 All in. 100% is makkelijker dan 98%
De keuze was aan hem.
Hij heeft er thuis nog eens de bijsluiters op nagelezen en belde me meteen daarna op.
“Roos, ik ga voor jou. Zeg me wat ik moet doen, moet eten, en niet meer moet doen en eten. En ik doe het.”
Geen medicatie, maar eerst je manier van leven en eten aanpassen. Medicatie kan altijd nog.
Ik was zo blij, mijn hart maakte een vreugdesprongetje. Maar tegelijkertijd ervoer ik ook de enorme verantwoordelijkheid. Oke, dit kan ik!
Ik ben met hem gaat zitten en heb de basics uitgelegd. Concentreer je hier op, eet dit wel, en kies voortaan hiervoor. Laat dit staan, drink alleen maar dat. Combineer alleen maar deze voedingsgroepen. Alles wat zoet is, ook al is het geen tafelsuiker, wordt als suiker door je lijf herkent. Ook alcohol. No more. En als je dan een gelegenheid hebt, kies dan voor rode wijn. Neem de juiste supplementen en glyconutrients. Zorg dat je goed ontgift als je gaat afvallen.
Want ja, afvallen was ook echt nodig. Hij is dan wel twee meter lang, maar was ook zeker 11 maanden zwanger.
Zo gezegd, zo gedaan. Met een nieuwe boodschappenlijst naar de Appie, want het moest vooral niet te ingewikkeld zijn.
Na twee weken was hij weer bij zijn arts voor controle. “Nou meneer, ik zie dat de medicijnen goed aanslaan. Uw waardes zijn iets verbeterd.” zei de arts.
“Nou nee hoor, ik slik helemaal niets. Ik ben anders gaan eten en onder begeleiding van m’n zus die Health & Wellness coach is.”
Dit was vorig jaar september.
We zijn inmiddels een half jaar verder.
Weer voor controle bij de huisarts.”Nou meneer, gefeliciteerd! U heeft geen suiker meer! Dit heb ik nou nog nooit gezien dat het zo snel omgekeerd is. Ongelovelijk.”
Mijn broer belde me weer op met een big smile dit keer om mij dit nieuws te vertellen. Mijn hart maakte weer een vreugdesprongetje. Yes, weer een mens gered!
Dit is niet een op zich staand geval. Er zijn zoveel voorbeelden van het omkeren van Diabetes type 2 en andere chronische aandoeningen.
Ons lijf is gemaakt om zichzelf te helen. Alleen het heeft wel de juiste tools daarvoor nodig.
Dat is wat voeding met je doet in combinatie met een paar goede supplementen. Niet veel, niet ingewikkeld, maar wel heel erg nodig.
Inmiddels is hij 18 kilo afgevallen, zijn rare plekken op z’n huid zijn beter geworden en hij heeft zoveel meer energie.
Dit is een lifestyle die hij nooit meer gaat veranderen, dit is zo makkelijk vol te houden. Hij is zich opeens bewust geworden van hoe zoet suiker is. Hij proeft het verschil tussen 70% cacao en 85% cacao in een reep. Hij vindt het niet lekker meer.
Hallelujah, praise the lord, denk ik dan. He has seen the light!
Zonder gekheid. Dit is waarom ik doe wat ik het liefste doe. Mensen helpen, met simpele lifestyle choices, voor een betere gezondheid.
Hij voelt zich beter, voelt zich ‘in controll’ over zijn eigen gezondheid en heeft weer energie om een potje te voetballen met zijn zoon.
En dat gun ik iedereen.
xx